Διαβήτης

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια χρόνια μεταβολική ασθένεια που χαρακτηρίζεται από διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης (υπεργλυκαιμία), των λιπών και των πρωτεϊνών, ως αποτέλεσμα είτε της μειωμένης έκκρισης ινσουλίνης ή της ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων στη δράση της.

Ο σακχαρώδης διαβήτης κατηγοριοποιείται σε πολλούς τύπους με του πιο κοινούς να είναι ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 (ινσουλινοεξαρτώμενος τύπος διαβήτης), ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 (μη ινσουλινοεξαρτώμενος τύπος) και ο διαβήτης κύησης. Η χρόνια υπεργλυκαιμία και το οξειδωτικό στρες οδηγούν σε ένα πλήθος επιπλοκών που επηρεάζουν σημαντικά της ποιότητας ζωής, τη νοσηρότητα αλλά και τη θνητότητα των ατόμων. Οι επιπλοκές του σακχαρώδη διαβήτη κατηγοριοποιούνται σε μικροαγγειακές και μακροαγγειακές βλάβες, όπως αμφιβληστροειδοπάεια, νευροπάθεια, νεφροπάθεια, θρόμβωση, περιφερική αγγειακή νόσος και καρδιαγγειακή νόσος.

Αίτια

Τα αίτια του σακχαρώδη είναι ετερογενή. Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 είναι μια αυτοάνοση ασθένεια στην οποία η γενετική προδιάθεση σε συνδυασμό με κάποιους επίκτητους παράγοντες οδηγεί σε καταστροφή των β κυττάρων του παγκρέατος, που είναι υπεύθυνα για την παραγωγή ινσουλίνης.

Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 είναι σε μεγάλο βαθμό μια κληρονομική νόσος. Ωστόσο παράγοντες κινδύνου όπως η παχυσαρκία και η δυσλιπιδαιμία ενδέχεται να επιδεινώσουν την αντίσταση των ιστών στη δράση της ινσουλίνης και να οδηγήσουν σε προοδευτική εξάντληση και τοξικότητα των β κυττάρων του παγκρέατος, με αποτέλεσμα τη μειωμένη έκκριση ινσουλίνης.

Διατροφή και τρόπος ζωής

Η απόκτηση ενός υγιούς βάρους σώματος και η ισορροπημένη διατροφή αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο στην αντιμετώπιση και διαχείριση του σακχαρώδη διαβήτη. Καθώς ο σακχαρώδης διαβήτης συνήθως συνοδεύεται και από άλλες μεταβολικές διαταραχές, όπως υπέρταση ή δυσλιπιδαιμία, οι διαιτητικές οδηγίες προσαρμόζονται αντίστοιχα με βάση του ιστορικό του ατόμου. Επιπλέον συστήνεται συστηματική άσκηση τουλάχιστον 30 λεπτά ημερησίως.

Το χρώμιο συμβάλλει στη διατήρηση των φυσιολογικών επιπέδων γλυκόζης στο αίμα. Η κατανάλωση αλφα-κυκλοδεξτρίνης, αραβινοξυλάνης ή β-γλυκάνης από βρώμη ή κριθάρι ως μέρος ενός γεύματος που περιέχει άμυλο συμβάλλει στη μείωση της αύξησης της γλυκόζης στο αίμα μετά από αυτό το γεύμα. Η κατανάλωση υδροξυπροπυλομεθυλοκυτταρίνης ή πηκτίνης με κάποιο γεύμα συμβάλλει στη μείωση της αύξησης της γλυκόζης στο αίμα μετά από αυτό το γεύμα. Τα παραπάνω αποτελούν επίσημους ισχυρισμούς υγείας από την Eυρωπαϊκή Αρχή Ασφάλειας Τροφίμων (EFSA).